Artykuł
Prof. Maria Grzegorzewska
„Aby zdziałać coś wartościowego, trzeba być kimś wewnętrznie, trzeba mieć swoje własne życie, swój własny świat, trzeba mieć mocny fundament przekonań - w coś gorąco wierzyć,
czemuś gorąco służyć – trzeba być sobą!"
"Bo przecież jeżeli się ma dawać, to trzeba mieć coś do dawania -ażeby dużo dać – trzeba dużo mieć. Wtedy jest tylko siła działania, siła budzenia wartości w innych i siła udzielania im pomocy
w rozwoju.”
Maria Grzegorzewska (1888 – 1967) - pedagog i psycholog, wybitny teoretyk w dziedzinie pedagogiki specjalnej, twórczyni szkolnictwa specjalnego w Polsce.
15 października 1977 roku naszej szkole nadano imię prof. Marii Grzegorzewskiej.
Nadanie imienia odbyło się w jubileusz XXX-lecia działalności naszej szkoły.
Życiorys:
Maria Grzegorzewska urodziła się 18 kwietnia 1888 roku we wsi Wołaczy. Ukończyła prywatną szkołę żeńską Pauliny Helwek w Warszawie.
Studiowała nauki przyrodnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim, pedagogikę w Brukseli i psychologię na Sorbonie, gdzie w 1922 r. uzyskała tytuł doktora filozofii.
Po powrocie do kraju podejmuje decyzję zajęcia się młodzieżą najbardziej życiowo poszkodowaną i zaniedbaną. To staje się głównym zadaniem Jej życia.
Drogą olbrzymiej pracy naukowej i organizacyjnej stworzyła imponującą instytucję - Państwowy Instytut Pedagogiki Specjalnej w Warszawie
i odtąd zajmowała się wyłącznie działalnością naukową z zakresu pedagogiki specjalnej i kształceniem nauczycieli.
W 1958 roku utworzyła pierwszą w Polsce Katedrę Pedagogiki Specjalnej na Uniwersytecie Warszawskim. Poza pracą dydaktyczną prowadziła działalność naukową. Opracowała własną metodę nauczania, która nosi nazwę „metody ośrodków pracy” i jest obecnie powszechnie stosowana
w szkolnictwie specjalnym. Od 1924 r. aż do ostatnich dni swojego życia redagowała czasopismo „Szkoła Specjalna”.
Maria Grzegorzewska pracę nauczyciela – wychowawcy w szkole specjalnej traktowała jako pracę o szczególnej wartości. W „Listach do Młodego Nauczyciela” napisała: „Czy rozumiesz głębię słowa nauczyciel? Słowa, które kryje w sobie treść potrzeb życia ludzkiego”.
Dominującym motywem Jej działalności i dewizą życia było:
„Nie ma kaleki jest człowiek”.
Uporczywie i bezkompromisowo walczyła o pełne prawo do nauki, do pracy i do szacunku osób upośledzonych. Przekonywała, że kalectwo nie pomniejsza wartości i godności człowieka.
Zmarła na atak serca 7 maja 1967 r.
